رودآور

پیرکی، لال، سحرگاه، به طفلی، الکن،

می­ شنیدم که، بِدین نوع، همی راند سخن،

که: ­ای ز زلف ات، صُـ صُـ صبح ام: شا شا شامِ تاریک؛

وی ز چِهرَ ات، شا شا شام ام: صُـ صُـ صبحِ روشن!

تِـ تِـ تِریاکی ام و، بی شَـ شَـ شهدِ لَـ لب ات،

صَـ صَـ صبر و، تا تا تاب ام، رَ رَ رفت، از تَـ تَـ تن.

طفل، گفتا: مَـ مَـ من را، تو تو، تقلید مکن!

گُـ گُـ گُم شو! ز بَرَ ام؛ ای کَـ کَـ کَم تر، زِزِ زن

می می­خاهی، مُـ مُـ مُشتی، به کَـ کَلَّه ات، بزنم،

که، بیافتد، مَـ مَـ مَغز ات، میـ میانِ دَ دَهَن؟!

پیر، گفتا: وَ وَ وَ الّاه! که، معلوم است، این،

که که: زادم، منِ بی­چاره، ز مادر، الکن!

هَـ هَـ هفتاد و هَـ هشتاد و سه سال است فزون،

گُـ گُـ گُنگ و، لا لا لال ام، به خَـ خَلّاقِ زَمَن!!

طِفل، گفتا: خُـ خُدا را، صَـ صَـ صَد بار، شُـ شُکر!!!

که، بِرَستم، به جهان، از مَـ مَلال و، مِـ مِحَن!

مَـ مَـ من هم: گُـ گُـ گُنگ ام، مِـ مِـ مِثلِ تو تو تو!

تو تو تو هم: گُـ گُـ گُنگ ای، مِـ مِـ مِثلِ مَـ مَـ من!!!

«قا آنی شیرازی»