رودآور

تو  دور دور می شوی و ماه وماه تر                 

من  سردِ سرد می شوم و بی پناه تر

هی نامه پشت نامه که من زنده ام هنوز

اوضاع خوب می شود و روبه راه تر

محکوم رنج بودنم و در نبودنت

از سال های کودکی ام بی گناه تر

دیگر نمانده راه گریزی از این خزان

خورشید من بتاب، که من هم گیاه تر...

 از اشک من تر است تمام مسیر راه

دنیا تر است و پنجره ها  تر، نگاه تر

هی حرف پشت حرف شنیدن از این و آن

در روزگار تلخ از این هم سیاه تر

 شوقی که می رسد به من از نامه های تو

هی دیر دیر می شود و گاه گاه تر